Poeta, nawiązawszy do mitycznej Niobe, która straciła swoje dzieci i przez to na trwałe wpisała się do europejskiej kultury jako symbol kochającej, lecz cierpiącej matki, opisał nie tylko autentyczną historię wędrówek przedstawiającej ją rzeźby, lecz także wyszczególnił etapy, w jakich przychodziło do niego poetyckie natchnienie, zwrócił uwagę na momenty, gdy poszukiwał najwłaściwszych środków wyrazu poetyckiego: O, Niobe, Niobe, którą jeszcze śpiewał Ajschylos - tańczący wiersz czy tren dla chwały twojej, trochej czy jamb powiedz, Niobe, co ci przystoi? Jak nad kartą pióro pochylę?