To już trzeci i ostatni tom „Norweskiego dziennika”. Niby super – bo autor kończy wszystkie wątki i dowiadujemy się jak potoczą się losy bohaterów. Ale jakoś tak smutno. Trylogie mają to do siebie, że gdy już polubimy bohaterów kończą się tak po prostu, pozostawiając po sobie pustkę. Tomek – a czytelnik wraz z nim – uzyskuje odpowiedzi. Wiemy już skąd wziął się nasz bohater, dlaczego jest jaki jest, oraz kto naprawdę jest jego wrogiem, a kto przyjacielem. Wiemy dlaczego KGB ściga naszego bohatera już trzeci tom i czego chce od niego arystokracja. Nie obędzie się rzecz jasna bez nagłych zwrotów akcji, scen krwawych czy o zabarwieniu napięcia erotycznego, charakterystycznego dla pierwszej miłości